Yasmin Ghorami heeft veel om dankbaar voor te zijn: een fijne familie, een veelbelovende carrière als arts en een knappe verloofde, Joe. Als hun trouwdag nadert maken Yasmins ouders kennis met Joe’s moeder, een vrijgevochten feministische medialieveling. Deze door Yasmin gevreesde ontmoeting is het begin van een duizelingwekkende reeks gebeurtenissen waarin al Yasmins verwachtingen – en die van de lezer – op hun kop worden gezet.

Rond Yasmin en haar familie bewegen zich allerlei personages, van de briljante jonge advocaat Rania die via halal-dating aan de man probeert te komen tot de excentrieke 92-jarige mevrouw Antonova die maar liefst vijf keer getrouwd is geweest. Samen vertellen zij dit met veel humor geschreven, allesomvattende verhaal over immigratie en klassenverschillen, racisme en feminisme, trauma en verslaving, ouders en kinderen, maar toch vooral over liefde en seks, in al hun complexe verschijningsvormen.

✻ ✻ ✻

‘Denken jullie dat hij me aardig vond?’ Lucy’s ogen waren groot van verwachting. ‘Heb ik het goed gedaan?’

‘O, ja!’ zei Ma.

‘Zeker weten,’ zei Yasmin. Ze had verwacht dat Arif zich zou verzetten toen Baba hem in de voorkamer ontbood. Arif had kunnen weigeren, had kunnen zeggen dat Baba, wat hij ook te zeggen had, in het bijzijn van Lucy kon zeggen, hij had het huis uit kunnen lopen. In plaats daarvan liep hij zwijgend achter Baba aan, terwijl hij bruusk zijn spijkerbroek opsjorde. Voordat hij bij de deur was, hing die alweer op zijn heupen.

Ma’s hoofd maakte raadselachtige bewegingen. Lucy bestudeerde de vorm van haar buik. De drie vrouwen zaten zwijgend bij elkaar en luisterden ingespannen naar wat er in de andere kamer voorviel.

Na een paar minuten zei Yasmin: ‘Het klinkt redelijk rustig daarbinnen.’ Je kon hun stemmen alleen horen wanneer je je er volledig op concentreerde, en zelfs dan kon je ze nauwelijks onderscheiden. Misschien was er een vredesverdrag gesloten. Misschien had Baba besloten het onherroepelijke te aanvaarden. Misschien had Arif toezeggingen gedaan, beloftes afgelegd voor de toekomst of zich zelfs verontschuldigd voor dingen uit het verleden. Het onveranderlijke feit van de zwangerschap en de smetteloze onschuld van de baby hadden een wonder bewerkstelligd en de breuk geheeld!

‘Ze schopt,’ zei Lucy. ‘Geef me je hand, daar, ja, daar!’

Met haar hand onder Lucy’s trui sloot Ma haar ogen en glimlachte. ‘Dit kleine meisje is sterk. Yasmin, kom voelen.’

Yasmin ging geknield voor de bank zitten en Ma ging opzij zodat Lucy Yasmins hand kon leiden. ‘O,’ zei Yasmin, en toen nog eens: ‘O!’

Arifs stem werd luider en dreef de woonkamer in, de woorden waren niet te onderscheiden, maar de toon was niet mis te verstaan. Lucy trok haar trui weer over het stretchgedeelte van haar zwangerschapsbroek.

‘Neem nog een ladoo,’ zei Ma tegen Lucy terwijl ze er eentje op een bord legde.

Daar was Baba’s stem, een zacht gerommel als een aardbeving op grote afstand.

Yasmin schoof het theeservies opzij en nam op de salontafel plaats om dichter bij Lucy te kunnen zitten, die met de oranje bal zoetigheid voor zich misselijk leek te worden. Yasmin trok voorzichtig het bord uit haar handen.

Arifs stem verhief zich weer. De woorden waren nog steeds niet te verstaan, maar de woede was hoorbaar in de stiltes waarmee de zinnen in stukjes werden gehakt: tak, tak, tak.

‘Heb ik het echt goed gedaan?’

‘Je was fantastisch en hij vond je zeker aardig. Dat kon ik zien. Arif kan de laatste tijd gewoon niet zo goed met onze vader opschieten, dat is alles. Als ze ruziemaken is dat niets nieuws.’ Het was een loze geruststelling, maar ze wist niet wat ze anders moest zeggen.

‘Godzijdank,’ zei Lucy. ‘Arif dacht dat hij door het lint zou gaan vanwege de baby, maar hij zat daar maar en stelde me massa’s vragen over zwangerschapscursussen en de uitgerekende datum en zo, hè? Ik zei steeds tegen Arif, jij denkt dat hij heel boos zal zijn en zo, maar je weet het nooit, misschien is-ie wel dolgelukkig dat hij een kleindochter heeft, of krijgt over een tijdje.’

Ma wurmde zich uit haar gemacrameede mouwloze vest. Ze liet het trots aan Lucy zien. ‘Kijk, ik heb gemaakt. Maar nu ik brei voor baby, alleen heel heel zachte wol.’

‘STIL! LAAT ME UITPRATEN!’

Ma sprong op. Stilte alom.

Ze gehoorzaamden Baba’s bevel alsof het aan hen was gericht.

Er welden tranen op in Lucy’s ogen.

‘Niets aan de hand,’ zei Yasmin. ‘Het komt wel goed.’

‘Moeten we naar binnen gaan?’ fluisterde Lucy.

‘Nee, dat is niet nodig,’ fluisterde Yasmin terug. Ze dwong zichzelf op normaal volume te praten. ‘Het zal vast niet lang meer duren.’

‘Jij bent nu familie,’ zei Ma, terwijl ze met haar achterste over de bank dicht naar Lucy toe schoof. ‘We zijn familie. Bloedverwanten. Hij zal zegen geven.’ Haar stem klonk uiterst hoopvol en koppig. Gegrepen door alle emotie ging ze ineens over op het Bengaals. ‘Bhalobashar nouka pahar boie jae.’

Lucy staarde in Ma’s ogen alsof ze precies wist wat ze zei.

Er klonk een reusachtige klap in de voorkamer. Een vuist die op tafel sloeg? Een zwaar voorwerp dat op de grond viel? Een hoofd dat tegen de muur ramde? Ma en Lucy grepen elkaar vast. Yasmin sloeg haar armen om zichzelf heen.



Een fragment uit Een liefdeshuwelijk, Monica Ali, De Geus, verschenen juni 2022, ISBN 9789044546378